Henryk Dobrzański "Hubal", Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Wrzesień 39'  HUBAL, olej płótno, 1992 r.

Zdzisław Walczak, "HUBAL" suchy pastel , 2002

Henryk Dobrzański,  ps. „Hubal^"major kawalerii Wojska Polskiego, sportowiec, jeden z pierwszych dowódców partyzanckich w czasie II wojny światowej. Uważany za ostatniego „polskiego zagończyka”, bowiem nie złożył broni po bitwie pod Kockiem i walczył nadal z Niemcami, prowadząc wojnę partyzancką do zimy 1939/1940. 30 kwietnia 1940 poczet majora, został zaskoczony w czasie biwaku (prawdopodobnie w wyniku zdrady) przez oddziały 372. dywizji Wehrmachtu w okolicach Anielina, w odległości ok. 20 km od Opoczna. W gwałtownej walce oddział uległ rozproszeniu, a sam „Hubal” poległ z bronią w ręku; kula z serii z karabinu maszynowego trafiła majora prosto w serce.
Henryk Dobrzański, genannt Hubal war Sportler, Major der polnischen Kavallerie und einer der ersten Befehlshaber einer Partisanen-Einheit (Hubalczycy) im Zweiten Weltkrieg.  Am 30. April 1940 wurde Major Dobrzański mit einem Teil seiner Männer bei einer Rast bei Anielin von Einheiten der 372. Infanterie-Division überrascht. Major Dobrzański fiel bei diesem Kampf, seine Einheit löste sich auf.

Polscy kawalerzyści (III), Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Oficer 6 Pułku Artylerii Ciężkiej -Lwów 1921-1939", 1997 r.

Zdzisław Walczak, "Poczet Sztandarowy Szwadronu Jazdy RP", 2002 r.

Zdzisław Walczak, "Oficer 3 Pułku Ułanów Śląskich", 1996 r

Zdzisław Walczak, "Poczet sztandarowy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich", 2003 r.

Zdzisław Walczak, "Oficer 8 Pułku Artylerii Ciężkiej - Toruń 1921-1939", 1997 r.

Grudziądz - stolicą polskiej kawalerii (Centrum Wyszkolenia Kawalerii)

Zdzisław Walczak, "Komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii płk Tadeusz Komorowski (Grudziądz 1938-1939 r.)", 1995 r. Późniejszy dowódca AK.

Zdzisław Walczak, "Komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii płk dypl. Józef Smoleński Grudziądz 1935-1938 r.", 1995 r

Zdzisław Walczak, "Komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii płk Zygmunt Podhorski [ ZAZA] Grudziądz 1927-1935 r.", 1995 r.

Zdzisław Walczak, "Komendant Obozu Szkolnego Kawalerii Gen. Dyw. Stefan Kasprzycki De Castenedolo Grudziądz 1920-1927 r.", 1995 r.

Zdzisław Walczak, "Mjr Malicki ostatni dca 18 pułku ułanów pomorskich-1939 r.", 1991 r.

Polscy kawalerzyści (II), Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Kapelan 9 Pułku Ułanów Małopolskich", 1991r.

Zdzisław Walczak, "Oficer 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich-Bydgoszcz", 1990 r.

Zdzisław Walczak, "1 Pułk Strzelców Konnych z Garwolina -1939", 1992 r, W Pułku zastąpiono konie żywe końmi mechanicznymi.

Zdzisław Walczak, "Pauker-kotlarz 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich z Bydgoszczy", 1993 rok.

Zdzisław Walczak, "Kotlarz 7 Pułku Strzelców Konnych - Poznań - Biedrusko", 1998 r.

Przejęcie Solca Kujawskiego przez Wojsko Polskie - 19 stycznia 1920 r.

Zdzisław Walczak, Przejęcie Solca Kujawskiego przez Wojsko Polskie-19 stycznia 1920 r., 2009

19 stycznia 1920 r. do Solca wkroczyły oddziały III Pułku Ułanów Wielkopolskich pod dowództwem podpułkownika Władysława Mosiewicza, który w imieniu rządu polskiego przejął miasto. Obraz jest własnością Muzeum Solca im. księcia Przemysława.

Gen. Władysław Bortnowski, dowódca Armii Pomorze, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Gen. dyw. Władysław Bortnowski dowódca ARMII POMORZE w bitwie pod Bydgoszczą w 1939 r.", 2000 r.

Armia "Pomorze" miała za zadanie obronę na kierunkach z Prus Zachodnich i z Gdańska na Bydgoszcz oraz z Prus Wschodnich na Toruń i Włocławek. Siły Armii były rozdzielone przez Wisłę, na której operowała flotylla okrętów rzecznych. Armia "Pomorze" brała udział w bitwie w Borach Tucholskich, obronie Bydgoszczy i w bitwie nad Bzurą pod Łowiczem i Sochaczewem.

Gen. bryg. profesor Ludwig Rydygier

Zdzisław Walczak, "Gen. bryg. profesor Ludwig Rydygier",1997 r.

Leon Wyczółkowski, Ludwik Rydygier i jego asystenci, 1897

Ludwik Rydygier urodził się 21 sierpnia 1850, w Dusocinie. Był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich, a także światowych chirurgów. Był dziekanem Wydziału Lekarskiego i przeciwnikiem równouprawnienia kobiet w dostępie do zawodu lekarskiego. W roku 1897 zagłosował przeciwko przyjmowaniu kobiet na Wydział Lekarski. Na własny koszt zamieszczał w prasie ogłoszenia: Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza! W latach 1901/1902 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. W 1889 roku zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii – są stosowane do dziś. W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa. Walczył w jego obronie z Ukraińcami w listopadzie 1918. W trakcie walk o Lwów włączył się w tworzenie służb medyczno-sanitarnych Wojska Polskiego. Został do niego przyjęty w stopniu generała podporucznika. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych. Był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze”. Konsultant i naczelny chirurg Dowództwa „Wschód”. W 1920 zweryfikowany jako generał brygady. Zmarł nagle, 25 czerwca 1920 roku. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim; szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.

Władysław Anders, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Dowódca Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w latach 1937-1939 gen.bryg. Władysław Anders", 1998

W latach 1928–1939 Władysław Anders był dowódcą Kresowej, a następnie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, dowódca Garnizonu Baranowicze. W 1932 przewodził polskiej ekipie jeździeckiej, która podczas zawodów hippicznych o Puchar Narodów w Nicei zdobyła 4 pierwsze nagrody. Podczas kampanii wrześniowej pierwotnie dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii w bitwie pod Mławą. W czasie odwrotu spod Mławy nie wykonał rozkazu osłony ruchu 20 Dywizji Piechoty, co było jedną z przyczyn jej rozbicia. Następnie kilkakrotnie Naczelne Dowództwo zmieniało przydział jego brygady. W związku z wielokrotnie zmienianymi rozkazami nie są jasne powody, dla których jednostka nie wzięła, mimo otrzymanego rozkazu, udziału w bitwie nad Bzurą. W czasie przebijania się Armii Poznań i Pomorze przez Kampinos do Warszawy odmówił gen. Tadeuszowi Kutrzebie wykonania rozkazu obrony skraju Puszczy Kampinoskiej, motywując to przewidywanymi zbyt dużymi stratami swojej brygady. Od 12 września 1939 dowodził Grupą Operacyjną Kawalerii swojego imienia. Stoczył ciężkie walki przeciwko Niemcom w okolicach Mińska Mazowieckiego i Tomaszowa Lubelskiego (w ramach drugiej bitwy tomaszowskiej). W tej ostatniej bitwie, po osiągnięciu poważnego sukcesu, jakim było zdobycie 22 września Krasnobrodu, wraz z Nowogródzką Brygadą Kawalerii opuścił zdobyte miasto i dotarł do Majdanu Sopockiego, skąd po krótkim odpoczynku udał się w kierunku Lwowa, wychodząc samowolnie z bitwy i nie powiadamiając o tym dowództwa Frontu Północnego. W wyniku tego udało się mu przebić na południe. Wobec zaciskającego się pierścienia niemiecko-sowieckiego generał Anders zdecydował rozformować Grupę Kawalerii na mniejsze grupy, które miały przedostać się na Węgry. Przebijając się w jednej z takich grup, 29 września w okolicach Sambora generał Anders został dwukrotnie postrzelony przez Ukraińców, po czym dostał się do niewoli sowieckiej.

Szarża pod Wólką Węglową, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Szarża 14 pułku ułanów Jazłowieckich pod Wólką Węglową", 1994

Szarża pod Wólką Węglową to jedna z kilku polskich szarż kawaleryjskich podczas wojny obronnej 1939 roku (19 września 1939). Była to ostatnia szarża w dziejach jazdy polskiej wykonana z udziałem całego pułku kawalerii. Dowódca 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich z Podolskiej BK płk dypl. Edward Godlewski podjął decyzję o skróceniu drogi do Warszawy i postanowił skręcić na południe do Mościsk. Razem z nim tę trasę obrała także mała część 9 Pułku Ułanów Małopolskich. Niespodzianie oba pułki natknęły się w Dąbrowie Leśnej koło Wólki Węglowej na Niemców, lecz płk E. Godlewski nie zmienił decyzji, tylko dał znak do szarży. Ułanów do brawurowego ataku poprowadził dowódca 3. szwadronu 14 PUł, por. Marian Walicki. Dzięki zaskoczeniu Niemców podczas odpoczynku i odwadze polskich żołnierzy pozycje wroga zostały przełamane. Niestety nie rozpoznano, że w Mościskach, na skraju wsi, ustawione jest gniazdo niemieckich karabinów maszynowych i stoją czołgi, które zasypały szarżujących seriami pocisków. Pomimo jednak ciężkich strat (ok. 105 zabitych ułanów i 100 rannych, tj. łącznie ok. 20% stanu, w wyniku poważnych ran zmarł także por. M. Walicki), natarcie powiodło się; oba pułki przebiły się do Warszawy.

Roksolana - poddana króla Polskiego, żoną Sulejmana Wspaniałego, obraz Tycjana

Tycjan, Sułtanka Roksolana

Czwartą żoną sułtana Sulejmana Wspaniałego była Hürem Sułtan (1505-1558), w Europie znana jako Roksolana. Prawdopodobnie była córką ruskiego kapłana prawosławnego z Rohatyna leżącego na Rusi Czerwonej (ówcześnego terytorium Królestwa Polskiego). Według XIX-wiecznej literatury Roksolana urodziła się jako Anastazja (Nastia) lub Aleksandra Lisowska. W młodym wieku trafiła do niewoli tureckiej – najpewniej w czasie najazdu Tatarów na Rohatyn w 1509 r. Około 1520 r. trafiła do sułtańskiego seraju. Została ofiarowana sułtanowi jako niewolnica przez paszę Ibrahima. Pierwszy syn Sulejmana i Roksolany urodził się w 1521 r. Roksolana była wielką miłością władcy. Adresował do niej poezję miłosną. Para pozostawiła wiele listów miłosnych. W roku 1530 odbył się oficjalny ślub Sulejmana i Roksolany oraz wystawne wesele. Roksolana zaproponowała budowę meczetu, noszącego imię Sulejman. Wielki wpływ na panującego wykorzystywała do rozgrywek politycznych: wpływała na politykę zewnętrzną (przypisuje się jej przyjazne nastawienie sułtana do Polski), prowadziła korespondencję z Boną Sforza i Zygmuntem II. Brała udział w walce o wyznaczenie następcy tronu; spowodowała, że jej syn Selim po śmierci ojca objął tron jako Selim II. Po jej śmierci padyszach prowadził działalność poświęconą pamięci żony (kontynuując dzieło rozpoczęte przez Roksolanę w ostatnich latach życia). Ufundował w imperium liczne obiekty poświęcone jej pamięci. Zostali pochowani w jednej krypcie, ich grobowce sąsiadują ze sobą.

Szwadron jazdy RP, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, Dowódca szwadronu jazdy RP, projekt, 1996

Zdzisław Walczak, Szwadron Jazdy RP - sygnalista dowódcy szwadronu - projekt, 1996 r.

Zdzisław Walczak, Szwadron Jazdy RP - kotlista orkiestry szwadronu - projekt, 1996 r.

Zdzisław Walczak, Szwadron Jazdy RP - fanfarzysta plutonu trębaczy - projekt, 1996 r.

Zdzisław Walczak, Szwadron Jazdy RP - ułan z lancą i proporczykiem szwadronu - projekt, 1996 r.

Zdzisław Walczak, Szwadron Jazdy RP - wachmistrz z buńczukiem - projekt, 1996 r. BUŃCZUK - chwast z ogona końskiego na drzewcu , dawniej oznaka władzy hetmańskiej , potem nagroda przechodnia w kawalerii i artylerii konnej.

Na pierwszym obrazie Z. Walczaka widzimy oficera dowódcę szwadronu Szwadron Jazdy RP. Jako członek założyciel Stowarzyszenia Szwadron Jazdy RP malarz zaprojektował umundurowanie , oporządzenie i uzbrojenie Szwadronu, który miał powstać w Wojsku Polskim. Ułani Szwadronu docelowo powinni posiadać: mundur codzienny - polowy, mundur "mały" (widoczny na projektach) oraz mundur "wielki" (wzorowany na uniformie Szwoleżerów Gwardii z okresu 1807-1815 roku). Mundur mały, to współczesny uniform istniejący w magazynach WP z amarantowym otokiem na rogatywce z okutym daszkiem i amarantowymi lampasami oraz amarantowo-granatowymi proporczykami na lancach. Amarant i granat to historyczne barwy "Kawalerii Narodowej" (koronnej), które tworzą kompozycję ozdobną czapraków oficerskich i żołnierskich pod rzędami wierzchowymi wz. 36 i ogłowiu pelhamowym wz.36. Trzy rodzaje czapraków ozdobnych (z mantelzakami lub bez nich) posiadają różne propozycje obszycia ozdobną taśmą i aktualnego orła wojsk lądowych ustalonego ustawą z dnia 19 lutego 1993 r. oraz wizerunek orła białego ustalonego ustawą z dnia 9 lutego 1990 r. Biała broń do munduru małego, to aktualnie obowiązująca w WP szabla wz. 76.

Braniewo w epoce napoleońskiej, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Napoleon w Braniewie słuchający dzwonów św. Katarzyny 12 06. 1812 r.", 2009 r.

Zdzisław Walczak, "Bitwa o Braniewo 26 02. 1807 r.", 2009 r.

Podczas kampanii 1806-7 zima spowodowała, że Francuzi zaniechali na moment działań wojennych. Wykorzystały to Prusy i Rosja. Około 26 lutego Prusacy zajęli Braniewo, co spowodowało kontratak wojsk francuskich. Bitwa trwała krótko, już pierwszego ataku wojsk napoleońskich Prusacy nie zdołali opanować i zaczęli wycofywać się w stronę Królewca. Była to ostatnia bitwa kampanii zimowej na Prusach Wschodnich.

12 marca 1794 - Początek insurekcji kościuszkowskiej.

Aleksander Orłowski, Przemarsz wojska kościuszkowskiego, 1800-2

12 marca 1794

Początek insurekcji kościuszkowskiej.

Bunt I Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej pod dowództwem bryg. Antoniego Madalińskiego przeciw redukcji etatów. Brygadę skoncentrowano w Ostrołęce do 11 marca, gdzie miała zostać przeprowadzona redukcja oddziału. Polscy żołnierze, sprzeciwiając się temu, zbuntowali się i ruszyli do Krakowa. Tam, według wcześniejszych ustaleń miało dojść do spotkania z przyszłym naczelnikiem powstania - Tadeuszem Kościuszką. Wymarsz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii przyjmuje się za początek insurekcji kościuszkowskiej.

Polskie lotnictwo, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "F16 C/D Fighting Falcon", 2003 r. Autorski projekt kamuflażu.

Zdzisław Walczak, "Atak bombowy", 1998 r.

Zdzisław Walczak, "Mig-29 w ataku", 1998r.

Zdzisław Walczak, "Lądowanie SU-22 na lotnisku w Swidwinie", 1996r.

Zdzisław Walczak, "Lotnictwo Wojsk Lądowych", 1999 r. cykl Wojska Lądowe

Kawalerzyści Księstwa Warszawskiego, Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Szarża 14 pułku Kirasjerów Księstwa Warszawskiego pod dowództwem płk. Małachowskiego - Borodino 1812 r", 1989 rok.

Zdzisław Walczak, "Kirasjer 14 pułku Kirasjerów Księstwa Warszawskiego", 2001 r.

Zdzisław Walczak, "Oficer żandarmerii Księstwa Warszawskiego 1812-1815 r.", 2001 r.

Zdzisław Walczak, "Bombardier baterii artylerii konnej gwardii 1810-1824", 2001 r.

Zdzisław Walczak, "I Pułk Lekki Jazdy-Trębacz 7 Pułku Strzelców Konnych Księstwa Warszawskiego", 2001 r.

Wojska lądowe (III), Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Dowódca plutonu zmechanizowanego", 1999 r. cykl Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Duszpasterska posługa - rozgrzeszenie", 1999 r. seria Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Zwiadowcy", 2000 r. cykl: Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Misja - pożegnanie", 2002 r. cykl: Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Piechota zmechanizowana - atak", 1999 r. cykl "Wojska Lądowe" 

Wojska lądowe (II), Zdzisław Walczak

Zdzisław Walczak, "Zimowy zwiadowca", 1999 r. cykl Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "WIST 94", 1999 r. cykl Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Wyrzutnia GROM", 1999 r. cykl Wojska Lądowe

Zdzisław Walczak, "Przeprawa", 1999 r. cykl "Wojska Lądowe"

Zdzisław Walczak, "Komandos", 1999 r. cykl Wojska Lądowe